KakofoNIKT & Chór Pogłosy - Wyraj

Album Wyraj odwołuje się do starosłowiańskich wątków mitologicznych opisujących sakralne działanie enteogenów – psychoaktywnych substancji, które rozumiane są jako źródło konstytutywnego przeżycia religijnego. To myślenie Słowian o świętości jako jedności z naturą będącej interfejsem jaźni, skonfrontowane zostało z wypracowanymi na gruncie chrześcijańskim zestawie gestów i formuł celebracji świętości (wraz z całym zestawem infra-cytatów z średniowiecznej i wczesnobarokowej muzyki mszalnej). Chrześcijaństwo, przez wyzierające z niego szczątki duchowości kultury Słowian, niczym serpent przetrawiło siebie samo.

Polska kultura chrześcijańska zawsze była hybrydyczna, rezonując wraz z nigdy nie zeszlifowanymi do końca, kaleczącymi krawędziami cielesnego doświadczania sacrum, magicznymi praktykami i sieciami semantycznymi wykraczającymi poza prawdy Pisma Świętego.

Na płycie koncentrujemy się na ukazaniu duchowego wyczerpania współczesności, gdzie zespół staje są uczestnikiem nowego ruchu, wyrywającego się z silnie umocowanej instytucjonalnie dystrybucji wiedzy metafizycznej i spekulatywnego, przesyconego symbolizmem praktyk. Psychonauci – nowi wierni, szukają tego obszaru sprzed transformacji, sfery autentycznego doświadczania, do którego nachalnie wzdychają w stanie nieznośnej tęsknoty.

Inkorporowanie najstarszych źródeł polskiej tożsamości narodowej może odbywać się na wiele różnych sposobów, nie tylko tych zawłaszczonych przez narracje nacjonalistyczne.

Słowiańska psychodeliczność mieści w sobie silny i wciąż aktualny potencjał duchowości praktycznej, którą uprawiamy poprzez transgresywne i eskapistyczne, nowoczesne technologie, w aktach nierzadko kompulsywnych i pozbawionych stelaża filozoficznego.

Utwory na albumie próbują uchwycić tę audio-wizję przedziwnego misterium naszych czasów na skraju kataklizmu, w narastających lękach i niepokojach wciąż nieskatalizowanego przesytu i pustki nowego, niezaktualizowanego do naszych czasów i naszej sytuacji homologicznego systemu wartości.

Przenosimy się zatem na romantycznie zatęchłe bagna, tańczymy i śpiewamy na mokrym ściernisku, w oparach smogu, stymulowani najeżonymi prądem głośnikami i biciem w bębny przy odurzającym jazgocie odpadków kultury nadmiaru.